Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι ή μάλλον δυσκολεύτηκα υπερβολικά πολύ να βρω τρόπο να ξεκινήσω αυτό το κείμενο και αυτό γιατί, παρότι πέρσαν 25 χρόνια από την ημέρα εκείνη, ο πόνος στην ψυχή παραμένει ο ίδιος και γιατί όταν επιχειρείς να γράψεις για μια αγιασμένη μορφή, όπως αυτήν του μακαριστού Μητροπολίτου Καστοριάς κυρού Γρηγορίου, που σαν σήμερα κλήθηκε για τα επουράνια και όλα αυτά λίγες ημέρες πριν συμπληρωθούν 40 ημέρες από την εκδημία του επίσης αγιασμένου διαδόχου του κυρού Σεραφείμ, γεγονός που φέτος μεγαλώνει περισσότερο τον πόνο, αφού ακόμα μια φορά ζούμε την πνευματική ορφάνια, τότε δεν είναι εύκολο να βρεις τις κάταλληλες λέξεις και λόγια. Θα προσπαθήσω όμως να ακουμπήσω στην αγάπη σας δύο λόγια, μιας και είχα την τεράστια ευλογία να ζήσω στιγμές, που όσο χρόνο μου δίνει ο Θεός δεν θα φύγουν ποτέ από την σκέψη μου!
Ήταν 30 Ιανουαρίου του 1996 ημέρα των Τριών Ιεραρχών. Ο Μητροπολιτικός Ναός της Καστοριάς γεμάτος από κόσμο και μαθητές που ήταν εκεί για να εκκλησιαστούν και να τιμήσουν την ιερά μνήμη των φωστήρων που είναι προστάτες των γραμμάτων και της παιδείας! Η ώρα περνούσε και ο Επίσκοπος δεν εμφανιζόταν…. οι Ιερείς προσπαθούσαν να έρθουν σε επικοινωνία τηλεφωνικά μαζί του, μα κανείς δεν σήκωνε το τηλέφωνο… Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί τι είχε ήδη συμβεί… Μέχρι που ο πατέρας Φώτιος κατεβένει από τον Ιερό Ναό και πηγαίνει στο δωμάτιο του Σεβασμιωτάτου. Χτυπά την πόρτα, μα κανεις δεν αποκρίνεται… Μέχρι που αποφασίζει να μπεί μέσα και τον βρίσκει ήρεμο, γαλήνιο, ήσυχο να έχει παραδόσει το πνεύμα του εις χείρας Θεού… Λίγο αργότερα στην απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ο επίσης μακαριστός πατέρας Νικόλαος Αντωνιάδης, ανακοινώνει με λυγμούς στο εκκλησιάσμα ότι ο Ποιμενάρχης της Καστοριάς, πέταξε για τις αγκάλες του Θεού και δεν είναι πια μαζί μας… Ακόμα και τα παιδιά αναστέναξαν και δάκρυσαν…
Εμείς φοιτητές τότε στη Θεσσαλονίκη, χαρούμενοι μιας και ήταν ημέρα αργίας και είπαμε, για μια φορά και εμείς να μην πάμε να εκκλησιαστούμε αλλά να μείνουμε στο δωμάτιο μας να ξεκουραστούμε. Κινητά τηλέφωνα δεν είχαμε τότε. Ξαφνικά περίπου στις 9.30 το πρωί ακούω να με καλούν από τα μεγάφωνα καθώς είχα τηλεφώνημα. Πηγαίνω στο σημείο που ήταν το τηλέφωνο, γεμάτος απορία ποιος μπορεί να με κάλεσε τόσο πρωί. Περνούσε η ώρα αλλά το τηλέφωνο δεν ξαναχτυπούσε. Σκέφτηκα να πάρω εγώ στο σπίτι μου, μήπως με κάλεσαν εκείνοι γνωρίζοντας ότι δεν θα έχουμε μάθημα και με ήθελαν κάτι. Πράγματι με είχε καλέσει η μητέρα μου. Απαντά στο τηλεφώνημα μου και ρωτώ αν μου τηλεφώνησαν. Ναι μου λέει… έγινε κάτι και δεν ξέρω πως να σου το πω. Τι έγινε; πες μου… Να ο Σεβασμιώτατος έφυγε παιδί μου. Τι έφυγε; Πέθανε Βαγγέλη μου….. ΚΕΡΑΥΝΟΣ.. κόπηκε η ανάσα μου…. μόνη μου αντίδραση να φωνάξω Ψ Ε Μ Α Τ Α!!!!!!!!!! κλείνω το τηλέφωνο και ουρλιάζω…. ήδη είχε γίνει η χειρότερη και πιο θλιβερή μέρα της ζωής μου!
Λίγοι μπορούν να καταλάβουν αυτόν τον πόνο, αν στη ζωή τους ποτέ δεν έχουν αισθανθεί το ισχυρό δέσιμο Πνευματικού πατέρα και παιδιού… πόνος σκληρός…. πόσο δε μάλλον όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο αγιασμένο! Ο μακαριστός Γρηγόριος μας δίδαξε αγάπη Χριστού, μας χάρισε το Θεό, όχι με λόγια, μα με τον τρόπο ζωής του, με την αγάπη του, την υπομονή του, την ταπεινότητα του, το χαμόγελο του. Ο πατέρας Γρηγόριος (όπως προτιμούσε να τον αποκαλούν) ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους, για όλους αναιξερέτως χωρίς καμία απολύτως διάκριση! Συμφιλιωμένος με τον θάνατο, στη σκέψη του οποίου κάθε κοινός άνθρωπος νιώθει ανατριχίλα. Άλλωστε αυτό φαίνεται και ότι από τα μέσα σχεδόν της ποιμαντορίας του, είχε ετοιμάσει τον τάφο του, πίσω από τον Ιερό του Μητροπολιτικού Ναού, όπου μέχρι και σήμερα αναπαύεται το αγιασμένο σώμα του! Για τον πατέρα Γρηγόριο η Παύλεια φράση «Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Προς Φιλιππησίους 1,21) δεν ήταν απλώς μια αποστολική δυνατή φράση αλλά το κέντρο της ζωής του! Τον ακούσαμε να μας εξηγεί την φράση λέγοντας μας: Ε, κι αν πεθάνω; Ωραίος είναι ο θάνατο, θα με πάρει ο Κύριος, Τι άλλο θέλω καλύτερο;. Για μένα ζωή είναι ο Χριστός και όσο πιο γρήγορα πεθάνω, τόσο πιο γρήγορα θα βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο κοντά στο Κύριο και στην αγκαλιά του Θεού μου. Τώρα βρίσκομαι στα χέρια του Κυρίου, τίποτα δεν με φοβούμαι και τίποτα δεν με απειλεί…
Όσος κι αν είναι ο πόνος ης ψυχής, έστω και μετά από 25 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του, για την οποία ήταν ουρανόθεν πληροφορημένος και είχε φροντίσει να μας αποχαιρετίσει ΟΛΟΥΣ (την τελευταία εβδομάδα μάλιστα είχε γυρίσει όλη την Μητροπολιτική περιφέρεια) μας παρηγορεί ότι για κάποια χρόνια ζήσαμε δίπλα σε έναν ΑΓΙΟ!!! Και αυτό δεν είναι ένας συναισθηματισμός, εκπορευόμενος από την έντονη αγάπη προς το σεπτό πρόσωπο του, αλλά μια κοινή ομολογία! Άλλωστε και ο ήδη μακαριστός διάδοχος του κυρός Σεραφείμ, που τόσο πολύ τον τίμησε, μιλούσε συχνά πυκνά για τον Άγιο προκάτοχο του. Μάλιστα στην μεγάλη εκδήλωση που είχε πραγματοποιηθεί για τα 20 χρόνια της εκδημίας του είχε πει: Δεν σας κρύβω πως καμιά φορά σταματώ στο τάφο του, όταν έχω καμιά μεγάλη δυσκολία και του λέω, εγώ ως εδώ μπορώ… τώρα κάνε κάτι κι εσύ από εκεί…
Αν και έχω εκατοντάδες πράγματα και ιστορίες να αναφέρω, θα πρέπει κάπου να σταματήσω, όμως από τα πολλά που έρχονται έντονα την σκέψη μου είναι εκείνη η εξιστόρηση ενός γεγονότος από τον οδηγό του Γιάννη Δημητρόπουλο. Ταξίδευαν με το αυτοκίνητο της μητροπόλεως, αν θυμάμαι καλά από Καστοριά για Αθήνα. Ο οδηγός είχε αναπτύξει ταχύτητα και κάποια στιγμή ο πατέρας Γρηγόριος του ζητά επιτακτικά να κόψει ταχύτητα. Εκείνος τον ρωτά γιατί, λέγοντας του πως αν κόψει ταχύτητα θα αργήσουν να φτάσουν στην Αθήνα. Εκείνος επιμένει και του ξαναλέει, κόψε αμέσως ταχύτητα. Υπακούει ο οδηγός και μειώνει αμέσως ταχύτητα ενώ ταυτόχρονα πλησιάζει σε μια διασταύρωση από την οποία πετάχτηκε με μεγάλη ταχύτητα άλλο όχημα το οποίο δεν είχε προτεραιότητα. Βαγγέλη μου λέει, αν δεν τον είχα ακούσει και δεν είχα κόψει ταχύτητα θα είχαμε σκοτωθεί όλοι….
Πολλά περιστατικά μπορώ να αναφέρω, αλλά μιας και δεν του άρεσε καθόλου, μα καθόλου όμως οι αναφορές στο άτομο του, θα αναφερθώ μόνο σε εκείνη την απίστευτη φωτογραφία το 1985, την ημέρα που είχε εκλεγεί Μητροπολίτης Καστοριάς (μια μικρή παρένθεση μόνο για να αναφέρω πως δεν ήθελε με τίποτα να γίνει Επίσκοπος και Μητροπολιτης, όχι στην Καστοριά αλλά γενικά, μάλιστα κατέφευγε στον αγαπημένο του Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα με δάκρυα στα μάτια, να τον ικετεύει να μην επιτρέψει να γίνει κάτι τέτοιο… καθώς ένιωθε ότι δεν είναι άξιος για μια τέτοια σπουδαίο αποστολή) Εκείνη λοιπόν την ημέρα, ο φωτογραφικός φακός έπιασε μια στιγμή που ο πατέρας Γρηγόριος δείχνει με το δάχτυλο του, τον τότε διάκονο πατέρα Σεραφείμ, που έμελλε σε 11 χρόνια να γίνει άξιος, πανάξιος διάδοχος του. Για σκεφτείτε λίγο, εκείνη την εποχή που δεν υπήρχαν τα μέσα που έχουμε σήμερα, αλλά μόνο φωτογραφικές μηχανές με φίλμ με περιορισμένες στάσεις (συνήθως τα φιλμ ήταν 24αρα ή 36αρια) και όμως αυτή η φωτογραφία προκαλεί τεράστια εντύπωση, σαν να ήταν προφητική και να λέει, εσύ θα είσαι ο επόμενος….
Μου έρχεται τέλος, έντονα στην σκέψη μου, όταν του μιλούσαμε για διάφορα θέματα, όπως για παράδειγμα ότι έπρεπε να γίνει ανσανσέρ στο επισκοπείο, καθώς με τα θέματα υγείας που είχε, του ήταν πολύ δύσκολο να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες. Σε όλα η απάντηση του ήταν πάντα η ίδια: Θα τα κάνει όλα ο επόμενος… Και πράγματι ο επόμενος τα έκανε ΟΛΑ! Πολλά περισσότερα από ότι ίσως και ο ίδιος να περίμενε. Τώρα πια και οι δύο είναι μαζί… Πως να μπορούσαμε να είχαμε μια φωτογραφία τους ξανά από εκεί που αντάμωσαν; Οι σκέψεις πολλές, πάρα πολλές, τα λόγια φτωχά… μα ΕΝΑ είναι σίγουρο, Γρηγόριος και Σεραφείμ, δύο ΑΓΙΟΙ επίσκοποι, σκεπάζουν την Καστοριά!!!! Είμαι βέβαιος ότι το μέλλον θα φανερώσει πολλά και για τους δύο!
Ας έχουμε την ευχή τους!
Βαγγέλης Παπαδόπουλος
