Αν στη ζωή σου δεν έκαναν ποτέ ρόζους τα χέρια σου από το σκαπέτι.

Αν στη ζωή σου δεν έγινες ποτέ ένα με το χώμα.

Αν στη ζωή σου δεν φύτεψες ποτέ ένα σπόρο.

Αν στη ζωή σου δεν έκλαψες ποτέ μετά από μια χαλαζόπτωση που σου κατέστρεψε τη σοδειά .

Αν στη ζωή σου δεν ανέπνευσες ποτέ λιπάσματα και φυτοφάρμακα.

Αν στη ζωή σου ποτέ δεν προσευχήθηκες να είναι καλή μέρα η αυριανή για τη συγκομιδή.

Αν στη ζωή σου ποτέ ο ιδρώτας σου δεν πότισε τη γη.

Αν στη ζωή σου ποτέ δεν αγκάλιασες ένα φυτό σαν να ήταν παιδί σου.

Αν στη ζωή σου ποτέ δεν προσκύνησες μια χούφτα χώμα.

Αν ποτέ δεν αισθάνθηκες να σε πνίγει το άδικο, με τον εξευτελισμό των τιμών που ορίζει ο έμπορας.

Αν δεν νοιώθεις νοικάρης στη γη σου, με ιδιοχτήτη και τσιφλικά το κράτος.

Αν δεν είναι περισσότεροι οι αναστεναγμοί από τις κουβέντες που πορίζουνε από το στόμα σου…

Τότε δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις τον Αγρότη.

Του Μιχάλη Στρατάκη