//Πως έμαθα τον Γιάννη Πουλόπουλο – Από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου!

Πως έμαθα τον Γιάννη Πουλόπουλο – Από τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου!

Spread the love

Σήμερα έγινε γνωστό ότι σε ηλικία 79 ετών, έφυγε για την «γειτονιά των Αγγέλων» μια από τις σπουδαιότερες φωνές, που έγραψαν ιστορία στο Ελληνικό τραγούδι, με διαχρονικής αξίας τραγούδια, δεν είναι άλλη από αυτή του Γιάννη Πουλόπουλου!

(Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος)

Η είδηση του θανάτου του μεγάλου ερμηνευτή του Ελληνικού τραγουδιού, ανέσυρε  μια από τις πιο ωραίες μου αναμνήσεις, όντας ακόμα μαθητής στο Γενικό Λύκειο του Άργους Ορεστικού, έχοντας προλάβει να ζήσουμε ακόμα όμορφες στιγμές, μακρυά από κινητά τηλέφωνα και υπολογιστές… τότε που δεν βάζαμε «στόρι» αλλά πολλές φορές, αυτά που θέλαμε τα γράφαμε στο θρανίο μας… έτσι «γνώρισα» για τα καλά τον Γιάννη Πουλόπουλο!

Ήμουν μαθητής της Γ’ Λυκείου στο Γενικό Λύκειο του Άργους Ορεστικού (εκεί που σήμερα είναι το ΚΕΠ και η τεχνική υπηρεσία του δήμου) Τότε ήταν ακόμα το σύστημα με τις δέσμες (α, β, γ και δ) σύμφωνα με το σύστημα υπήρχαν τα μαθήματα κορμού, τα οποία γινόταν ανα τμήμα όπως μας χώριζαν αλφαβητικά και τα μάθηματα δέσμης που παρακολουθούσε ο κάθε μαθητής στο τμήμα σύμφωνα με την δέσμη που είχε επιλέξει. Πρακτικά αυτό σήμαινε αλλαγή τμήματος σύμφωνα με το πρόγραμμα διδασκαλίας. Αν πχ την πρώτη ώρα είχαμε μάθημα κορμού, το δικό μου τμήμα ήταν το Γ3 γινόταν το μάθημα στο τάδε τμήμα, αν την επόμενη ώρα είχαμε μάθημα δέσμης, έπρεπε να πάνε σε άλλη αίθουσα, όπου πριν κάποιο άλλο τμήμα κορμού έκανε το μάθημα του.

Μια μέρα λοιπόν, μπαίνοντας για μάθημα στο τμήμα της δέσμης, θα έλεγα όχι και με πολύ όρεξη, το βλέμμα μου πέφτει σε κάτι που ήταν γραμμένο στο θρανίο που είχα καθήσει. Ήταν ένα στιχάκι που έλεγε: «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου και γλυκογέρνει μου στον ώμο, βασιλεμένα τα ματάκια  του σαν λυχναράκια μες στο δρόμο…» το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα… με είχε συγκλονίσει, ιδίως όταν μου ερχόταν εικόνα όσα έλεγε το στιχάκι… Αμέσως μετά -μη γνωρίζοντας ότι πρόκειται για τραγούδι- ήθελα να μάθω ποιος ή ποια έγραψε το στιχάκι αυτό στο θρανίο και αν ήταν δικό του, πως το σκέφτηκε… Στο επόμενο διάλειμμα ήδη είχα μάθει και είχα εντοπίσει τον «συγγραφέα» του θρανίου… ήταν μια συμμαθήτρια μου, που όταν την ρώτησα από που είναι ο στίχος, έκπληκτη μου απάντησε, καλά δεν ξέρεις τον Γιάννη Πουλόπουλο; Από τραγούδι του είναι, που έτυχε να ακούμε τις προάλλες στο σπίτι και μου άρεσε πάρα πολύ! Από τη μια η γοητεία που άσκησε το στιχάκι επάνω μου, από την άλλη η ντροπή που ένιωσα με την απάντηση της συμμαθήτριας μου (καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται… θαρρώ στη Γερμανία είναι…) με ώθησε να ψάξω να μάθω ποιος είναι αυτός ο Γιάννης ο Πουλόουλος…

Καθώς δεν υπήρχαν τότε οι ευκολίες που υπάρχουν σήμερα (ίντερνετ, google κτλ) αρχικά ρώτησα τους δικούς μου.. η απάντηση είναι πως τον ξέρω γιατί έχει παίξει και σε Ελληνικές ταινίες… δεν με βοήθησαν… δεν μου ερχόταν κάτι στο μυαλό.. το επόμενο βήμα ήταν να πάρω τηλέφωνο στο τότε Δημοτικό Ραδιόφωνο της Καστοριάς (99.9 Fm) και να ζητήσω από μια εκπομπή το εν λόγω τραγούδι… και όντως το έβαλαν!!! Με «μέθυσε» το άκουσμα του… η φωνή… η μελωδία… και ο στίχος που είχα βρει γραμμένο από μια συμμαθήτρια μου στο γραφείο… από τότε άρχισα να ψάχνω και να αγοράζω δίσκους ή να γράφω σε κασέτες τα τραγούδια του Γιάννη Πουλόπουλου, που τόσα χρόνια συντροφεύουν πολλές στιγμές της ζωής μου! Λάτρεψα «Το άγαλμα» και το «Γειτονάκι μου»……

Έτσι έμαθα τον Γιάννη Πουλόπουλο, που σήμερα κίνησε για το μεγάλο ταξίδι… και μου θύμισε κάτι από τα πολύ όμορφα που έχω ζήσει…

Καλό παράδεισο να έχει!


Spread the love