Δεν έχει λίγο καιρό που βρέθηκα να περιμένω στην ουρά από ένα συνοικιακό καφέ να πάρω take away τον καφέ μου (μιας και τα μέτρα λόγου του ιού έχουν αυξηθεί/δεν θα τοποθετηθούμε όμως για την ώρα ως προς αυτό).
Η ώρα περνούσε …κόσμος , τεράστια ουρά πίσω μου και μπροστά μου, η ζέστη αφόρητη , καθώς το συμβάν έλαβε δράση στα μέσα του Αυγούστου.
Και εκεί που προσπαθούσα να βρω κάτι να σκοτώσω την ώρα μου , χαζεύοντας στο κινητό μου άκουσα ακριβώς δίπλα μου να εκτυλίσσεται ο παρακάτω διάλογος :
(Γονείς και το Παιδί)
Γ: Κοίτα πίσω σου , βλέπεις εκείνο το παιδάκι, το καημένο , φαίνεται να είναι άτομο με ειδικές ανάγκες.
Π : Ποιο παιδάκι μαμά ;
Γ : Να εκείνο, αν και τώρα που το παρατηρώ δεν μοιάζει και τόσο με παιδάκι…σίγουρα έχει 16 με 17 έτη.
Π : πω πω !! Ναι και δες το χαζό χαίρεται με την πεταλούδα που πέρασε από μπροστά του.
Γ : Είδες παιδί μου, και η μάνα του η ανεπρόκοπη δεν μπορεί να έρθει να το μαζέψει . Το αφήνει να κάθεται ,ολόκληρος μαντράχαλος να κυνηγάει μια πεταλούδα και να χαίρεται σαν τρίχρονο παιδάκι.
Γιέ μου μακριά από αυτά τα καθυστερημένα , αν δεις ποτέ στο σχολείο σου τέτοιο παιδί μακριά. Εμείς θα έχουμε κύκλους μόνο με φυσιολογικούς ανθρώπους…χα χα δεν είμαστε δα και ίδρυμα.
Π : (γέλια) ναι έχεις δίκιο μαμά , εγώ δεν είμαι σαν αυτό καθυστερημένο!!
Και κάπως έτσι κύλησε αυτή η όμορφη (εκπαιδευτική σύμφωνα με τους γονείς) συζήτηση.
Πέρασε η οικογένεια πήρε την παραγγελία της και προχώρησε.
Ένιωθα τόσο άσχημα που υπήρξα μάρτυρας μιας τέτοιας κουβέντας. Τα ερωτήματα στο κεφάλι μου πολλά και οι απογοητεύσεις ακόμη περισσότερες.
Πώς γίνεται αυτοί οι άνθρωποι που λογίζονται μορφωμένοι και πάνω από όλο κοκορεύονται για τον τίτλο του καλύτερου γονέα , να δίνουν τέτοια παραδείγματα και να γαλουχούν με τέτοια πρότυπα ένα νέο παιδί.
Ένα παιδί που είναι η αυριανή φωνή , μια φωνή που αν γαλουχηθεί σωστά μπορεί να είναι αυτή που θα φέρει ένα βήμα πιο κοντά την αντικατάσταση της ταμπέλας άτομα με ειδικές ανάγκες από το άτομα με ειδικά χαρίσματα. Και κατ’ επέκταση που θα την αναιρέσει τελείως γιατί δεν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό-διαχωριστικό -εξωπραγματικό από αυτές τις ψυχές.
Γιατί ναι, αυτά τα παιδιά , αν τα παρατηρήσετε λίγο πιο προσεκτικά θα δείτε. ότι είναι ένας κήπος με λουλούδια, ένα πακέτο που μόνο αγάπη και δώρα έχει να προσφέρει σε αυτόν που θα προσπαθήσει να το ανοίξει και να το εξερευνήσει.
Πέρασε η ώρα , το παιδάκι που ήταν πίσω μας πήρε μια γρανίτα και έκατσε με την μητέρα του στο πάρκο.
Ήθελα τόσο πολύ να πάω κοντά του και να το μιλήσω , να ακούσω τη σκέψη του, τα όνειρά του.
Και έτσι το έκανα.
Πήγα του χαμογέλασα και έκατσα δίπλα του, όταν το ρώτησα -για να σπάσω τον πάγο-τι πίνει , με κοίταξε με αυτά τα μάτια όλο ζωή και μου είπε :
– Πήρα μια γρανίτα με πολλλλαααα χρώματα , γιατί έτσι πολύχρωμη είναι και η ζωή , θέλεις να δοκιμάσεις; Είναι πολύ νόστιμη.
Μετά από αυτή του την κουβέντα του χαμογέλασα , νιώθοντας ανακούφιση που υπάρχουν και αυτά τα χαμόγελα να μας θυμίζουν ότι εν έτη 2020 δεν χάθηκε ακόμη ο άνθρωπος , που ονειρεύεται, που χαίρεται που προσφέρει, που δεν έχει κάτι κακό να προσάψει στον συνάνθρωπό του.
Έκατσα λίγη ώρα μαζί του ακόμη, άκουσα τις ιστορίες του που είναι ντυμένες με άσπρο και λουλούδια , τα όνειρά του , του ευχήθηκα τα καλύτερα και ότι ελπίζω να το ξαναδώ.
Μια μέρα από αυτές που γυρίζεις στο σπίτι σου με αυτό το χαζό χαμόγελο…ε ναι μια τέτοια μέρα ήταν.
[ μια πραγματική ιστορία]
Νικολέτα Μιχαέλα Βασιλειάδου-Φιλόλογος.
